Vannacht heb ik vrij goed geslapen, in een echt bed, wat ga je dat weer waarderen! Net als de douche hier, die was gisteren ook geweldig, er kwam een fatsoenlijke straal uit en het water was warm en bleef ook warm. Een unicum! Bijna net als thuis, alleen kun je hier nergens de douche ophangen en douchegordijnen kennen ze ook niet. Maar toch, heerlijk al dat vuil van 2 dagen eraf.

Zoals gezegd was gisteren een afschuwelijke dag, nou ja 24 uur eigenlijk, het begon de vorige avond al. Het zag er 's avonds al dreigend uit, ik ben nog tot 22 uur bij het vuur blijven zitten, toen was de hemel weer helder, met duizenden sterren. Toen ben ik gaan slapen, met al mijn kleren aan, ik vertrouwde het al niks... Het mocht dan ook maar 2 uur duren. Om half een werden we wakker omdat het regende. Aangezien we geen enkele beschutting hadden en onze slaapzakken niet nat mochten worden, moesten we vliegensvlug opstaan, slaapzak in rugzak proppen, schoenen en regenjas aan, matjes opvouwen, regenhoes om de rugzak doen, en toen maar bij het vuur zitten in een regenjas en een vuilniszak om onze benen. Wat waren we blij met dat vuur!! Het weerlichtte al de hele avond, maar nu begon het serieus te onweren. Bij iedere flits tellen hoe ver het weg was. Meestal zo'n 8 tellen, maar opeens maar 4 tellen ver. En we zaten dus op een berg, aan een meer... Ik ben altijd al een beetje bang vor onweer, maar nu was het echt niet leuk meer..

We zijn uiteindelijk allemaal helemaal op onze matjes gaan zitten (hopend dat die genoeg zou isoleren bij een inslag), en hebben ons zo klein mogelijk gemaakt. Na een tijdje bleek de bui weg te trekken, maar waren we toch behoorlijk nat geworden, vooral mijn achterwerk (je 'poep' zeggen de Belgen, rare lui ;-)), althans de broek daaromheen, was doorweekt. Om half 3 hield het ook eindelijk op met regenen en konden we beginnen met het drogen van onze matjes en achterwerken. (Daar is een mooie foto van gemaakt, een hele kring met onderbroeken naar het vuur gekeerd). Helaas bleef mijn broek nat, die is pas in de loop van de volgende dag opgedroogd. Om half 4 ben ik eindelijk weer gaan slapen. In mijn slaapzak gleed ik steeds van mijn matje, maar met mijn rugzak als rem onder mijn voeten ging het redelijk.

Om half 8 opgestaan, toen was het stralend mooi weer. Ontbeten, ingepakt en uiteindelijk om half 10 vertrokken naar de top van de Smolikas. Na een half uur begon de lucht al te betrekken, maar was het nog steeds heet, zodat de steile klim naar de top (2637 meter) loodzwaar was. We hebben er 1 uur en 20 minuten over gedaan, 40 minuten sneller dan gepland.

Na een halfuurtje uitblazen maar weer verder, alsmaar omlaag was ons verteld. Dat bleek dus nogal tegen te vallen, na een tijdje ging het pad weer omhoog, over nog een stevige berg. Helaas was het op diverse plekken, voornamelijk achter de berg waar we tegenop moesten, flink begonnen te onweren. Ieder normaal mens zou in dat dal gebleven zijn, maar nee, wij gingen door omhoog, naar de bui toe klimmend. Ik was zo boos, ik vond het echt onverantwoord! Maar ja, ik kon ook moeilijk in m'n eentje daar blijven en verdwalen, omhoog dus maar. En ondanks het dreigende onweer gingen we een klein stukje onder de top (uiteraard op een groot vlak stuk...) uitgebreid picknicken. Ik heb mezelf moeten dwingen om te eten omdat ik het anders niet vol zou houden, en dat gold geloof ik voor iedereen. Ik was erg blij toen we eindelijk verder naar beneden gingen. Al viel dat wat tegen, het pad bleef nog zzeker een uur op vrijwel gelijke hoogte, over kale flanken, een eind boven de boomgrens. (Op die flanken stond wel af en toe een verkoolde boom, die kennelijk al eens door de bliksem getroffen was... doodeng!) Steeds een stukje dalen en dan weer een eindje omhoog.

Inmiddels regende het, zodat alles glad begon te worden, en de onweerswolken hingen overal om ons heen... Gelukkig ging Nele inmiddels voorop, die kan erg goed dalen (en ik twee passen erachter zodat ik precies in haar voetstappen kon kon lopen), en die zette er flink de pas in.

Na twee uur dalen en schietgebedjes zeggen bereikten we uiteindelijk het bos. Nog geen goede plek om te zitten met onweer, maar toch veiliger. Eenmaal in het bos begon het ook droog te worden, het onweer was inmiddels weggedreven. Na anderhalf uur steil dalen door het bos (en de blubber) bereikten we eindelijk Samarino, waar ons pension was. Wat waren we blij toen we het dorp eindelijk zagen liggen!

Eerst wat gedronken op het terras (daar waren we wel aan toe) en toen eindelijk douchen en die vieze kleren en schoenen uit. Alles stonk vreselijk naar rook (van het vuur) en zweet! En we zaten onder de oranje modder. We hebben alle kleren en schoenen maar op het balkon gehangen/gezet en de rugzakken uit laten dampen.

Een heel avontuur dus, maar echt leuk vond ik het niet. De weergoden, en Apollo in het bijzonder, waren ons achteraf toch vrij goed gezind, al hebben ze me wel de stuipen op het lijf gejaagd!

Samarino was overigens best een cultuurshock, er waren allemaal mensen en terrasjes en restaurantjes met een tv. Opeens waren we terug in de beschaving. De afgelopen 10 dagen hebben we, met uitzondering van de eigenaren van de pensions waar we sliepen, geen mens gezien. Nou ja, een herder en verder een heleboel honden. Die honden moeten de kuddes bijeenhouden en als je er langs wil beginnen ze heel hard te blaffen, maar bijten doen ze inderdaad niet.

In Samarino waren de voorbereidingen voor een groot trouwfeest in volle gang. Het feest was vandaag, maar aangezien er vandaag geen stroom zou zijn, moest alles gisteren al gekookt etc. worden. Overal schapen aan het spit en gasten die arriveerden. Een drukte van belang dus.

Vandaag zijn we om 10 uur met de bus richting de Meteoren vertrokken. Een echte prive-bus deze keer, met 2 stoelen per persoon, een ongekende luxe. De rit zou 2 uur duren, maar het bleek aanzienlijk langer. Net als de 'inloopwandeling' van de 1e dag, die zou ook 2 uur duren, maar dat bleek uiteindelijk 8 uur te zijn... Deze keer daarentegen vonden we het absoluut niet erg wat langer te kunnen zitten! Ik heb eerst wat geschreven, maar begon een beetje wagenziek te worden van rijden en schrijven tegelijk. Dus heb ik lekker naar buiten gekeken en wat geslapen.

Om half 2 hebben we bij een wegrestaurant uitgebreid gegeten (er was zelfs cola light!) en zijn toen naar ons hotel gegaan. Als ik het goed heb heet het hier Kastraki. We hebben prachtig uitzicht op de Meteoren, waar we straks om 16 uur heen gaan om te wandelen. Nu is het nog te heet (en zitten we nog te vol). Ik schat het hier op een graad of 40, maar misschien heb ik het mis. Het voelt net als in Nevada, alleen hebben we hier geen airco... Ik heb de tijd net gebruikt om een paar t-shirts, sokken en een broek te wassen, in een mini-wastafeltje waaruit steeds het water wegliep. Als je zag wat er aan modderwater uit m'n kleren kwam, getver! Het spul hangt nu op het balkon en is hier dus behoorlijk snel droog!

Straks kunnen we volgens Lut makkelijk op onze Teva's lopen, het zijn allemaal trappen. Een makkelijke wandeling dus, al zal het wel bloedheet en dus alsnog inspannend zijn. Ik ga nu even mijn rugzak inpakken (voornamelijk water mee). Voor nu ben je weer bijgepraat, ik vertel later hoe de kloosters waren.

volgende dag
foto's van vandaag