Vanmorgen moesten we erg vroeg op (kwart voor 7) en om 7:15 ontbijten. Daarna alle spullen weer inpakken, waarbij we allemaal de ervaring hadden dat de hoeveelheid spullen drastisch is toegenomen en slechts met veel moeite in twee tassen te proppen is. Terwijl ik niks meer bij me heb dan in het begin, raar!

Vandaag alleen een dagrugzak mee, maar wel met veel water en eten erin. De eigenaar van het pension heeft ons eerst een heel eind met de vrachtwagen een heel eind omhoog gebracht, dat scheelde ons ongeveer twee uur lopen, terwijl het maar 45 minuten met de auto was. Het was trouwens een heel avontuur, in zo'n open laadbak over van die smalle, slechte weggetjes langs allerlei afgronden!

Nadat we afscheid van hem en zijn zoontjes hadden genomen zijn we begonnen met lopen. Eerst een heel eind omhoog, aangezien we over een hoge bergpas (2300 m.) moeten. Daarna weer en flink stuk dalen. Het pad is is vaak onvindbaar, dus trekken we van rode stip naar rode stip. Het terrein varieert wederom van steile hellingen met losliggende stenen (daar moet je vanaf 'skiën') tot bergweitjes vol bloeiend gras, bloemen en helaas erg veel distels en nu ook brandnetels. Ik zie er nu dus nog veel mooier uit dan gisteren, nu heb ik er ook allemaal plekken van brandnetels bij. Christine en ik zitten onder (terwijl ik ze heel zorgvuldig ontweken heb) en vergaan van de jeuk. Iemand had gelukkig goede zalf bij zich en nu begint de jeuk (en daarmee de bultjes) af te nemen. Gelukkig, want het was niet te harden!

We houden nu een uurtje pauze om te eten en te slapen (en te schrijven) en zullen zo wel weer op pad gaan. Het is hier zelfs fris, want het waait. Ah, we gaan!

Onderweg hebben we sneeuw gezien, die ligt er nog altijd van de winter. Tim, Bregt en Stefaan gingen acuut sleetje rijden op een plastic zak!

Na de lunch hebben we eigenlijk alleen maar gedaald, een flink eind: van ongeveer 2300 m. naar iets van 1500 m. (schat ik). Het eerste uur ging het weer verder langs steile steenvlakten zonder pad (alleen markeringen) en gras met rotsblokken (ook geen pad), zodat we als een soort berggeiten onze weg moesten vinden.

En na ongeveer een uur kwamen we in het bos terecht, bijna alsof je van de Alpen de Ardennen instapt. Daar was schaduw en ook weer een pad. Maar kennelijk had het er de afgelopen tijd (gisteravond waarschijnlijk) erg gespookt, het was er bezaaid met afgewaaid (groen) blad en takken. Hier en daar was het pad gewoon weggeslagen door regen en, jawel, hagel. Op een bepaald moment dachten we 'wat ligt hier nu?' en dat bleken dus hagelstenen ter grootte van flinke knikkers te zijn! Bij ruim 25 graden lagen die er nog steeds! Kennelijk isoleert blad en houtmolm erg goed. Dit was natuurlijk aangenaam ter verfrissing en later ook handig om gesmolten chocoladerepen in te stoppen. Heel bizar.

Al met al hebben we zo'n 3 uur in het bos gelopen, alsmaar verder dalend, soms erg steil. Om 17:20 waren we uiteindelijk in Vrisochori waar we slapen. Meer dan 8 uur onderweg dus. Iedereen was op het laatst erg moe en hard toe aan een douche. Die heb ik inmiddels gehad en ik heb mijn voeten ingesmeerd en mijn teva's aan, dus nu voel ik me weer mens.

Ik heb inmiddels gegeten en een wasje gedaan. Van dat laatste hoop ik dat het morgen droog is en van het eerste kan ik melden dat het erg smakelijk was: salade, brood, pastitio en watermeloen toe.

Verder hebben we het plan voor morgen doorgenomen: de eerste twee uur tot het volgende dorp kan zonder bagage. Dan gaan we namelijk eerst zwemmen, dan naar het volgende dorp en vanaf daar met de grote rugzak met matje en slaapzak tot onze slaapplek aan het Drakolimni (drakenmeer). Lut heeft beloofd dat het niet erg steil is, maar ik moet het nog zien... Daarna (de volgende dag) trekken we verder over de top van de Smolikas naar het dorp waar we slapen. Zometeen dus eerst alle bagage overpakken (ik was net zo blij dat alles erin zat...).

volgende dag
foto's van vandaag